Dag 51 Montverdun - St. George - Hautville 26 km

Zaterdag Montverdun - Montbrison en ik een klein stukje verder St.George-Hautville
26 km

Ontbijten in de ochtendzon uitkijkend vanuit die hoogte over het landschap heel bijzonder. Weinig of geen verkeer te zien beneden. Zaterdag hè, Fransen slapen ook uit en zitten niet zoals wij om acht uur aan het ontbijt. De spullen gepakt en gingen we op pad, Günter,Anna en ondergetekende. Hij gelijk weer met zij Garmin in de weer. Als je nou eens uit je doppen kijkt, dan heb je dat ding nagenoeg niet nodig. We gingen richting een oude vulcaan, althans wat er van over was. Die puist geheel begroeit met bomen en struikgewas. Een makkie slingerend het pad volgen omhoog O ja en omlaag. Halverwege de puist riep Günter we moeten rechtsaf omhoog. Prima joh ga je gang. Ik volg mijn eigen weg. Anna discussiërend met hem achterlatend. Even later hoorde ik ze dat ze achter me aan kwamen. Hij nog steeds met dat ding in de hand en mompelend dat het niet kon. Uiteindelijk had hij een uitweg gevonden voor de verkeerde informatie. Zo zijn we met elkaar opgetrokken richting Montbrison. Het was al een paar keer voor gekomen dat ze een break wilden. Prima maar het gemiddelde ging in een rap tempo omlaag. Mijn overnachting adres lag niet in Montbrison maar dat kleine stukje verder. (7km).
Doordat er regelmatig gepauzeerd moest worden ging dat ten koste van erg veel tijd. Om half een heb ik ze gedag gezegd en de sokken er in gezet naar Montbrison. Om Corrie haar vraag te beantwoorden, je moet het uit dokteren waar in een stad of stadje een pinautomaat zit. In Montbrison gepind en op zoek gegaan naar een supermarkt. Ik zit nl.in een gite waar je zelf aan de bak moet. Dat geeft niet als je het maar weet. Een cassoulet met vlees, stokbrood en appelmoes met peer had ik in gedachte. Net als je denkt waar is die supermarkt, roept een oude mevrouw die aan een tafel met snuisterijen voor een winkel zit Compestella? Oui madam, zegt zij in het Nederlands Nederlander hè. Mijn mond viel open van verbazing. Zij was een Belgische. Kom even zitten en drink een kop koffie. Voordat ik ging zitten vroeg ik of er een supermarkt in de buurt was. Inderdaad om de hoek vijf winkels verder. Eerst naar de supermarkt voor mijn avondeten en daarna terug voor de koffie. Zo heb ik met haar man en zoon en buurt bewoners kennis gemaakt. Nederlands, steenkool Frans, Engels van alles door elkaar. Door deze niet geplande stop was het twee uur voordat ik weer op pad ging. Dus de turbo aan en gaan met die banaan. De zeven kilometer die ik nog moest overbruggen klaarde ik in anderhalf uur. Het stadje binnen lopend stond op een kruising een witte Peugeot te wachtten. Het moest zo zijn. Naderbij komend stak een jonge vrouw haar hoofd uit het raam en riep; pellerin Ron? Oui madam. Ik was op plaats van bestemming nog vijftig meter lopen. He he.

Grtjs Ollie.